เด็กหนอเด็ก

อยู่ดีๆ ก็คิดถึงเรื่องราวสมัยเป็นนักเรียนผูกคอซอง ถุงเท้าย้วย ผมสั้นเท่าติ่งหู นึกแล้วก็อดขำไม่ได้ว่าเราเคยผ่านช่วงเวลาแบบนั้นมาได้อย่างไร และจู่ๆ ก็ดันไปขุดสมุดเฟรนด์ชิพที่เก็บไว้ในลังนับสิบปีที่ฝุ่นเกาะหนาเป็นนิ้วออกมาเคาะฝุ่นเพื่อรำลึงถึงความหลัง เฮ้ย..ย เมื่อก่อนเราหน้าตาอย่างนี้หรอเนี้ย อยากมุดรูหนูตายยิ่งกว่าหนูหิ่นซะอีก แล้วนั่นกลุ่มเพื่อนซี้หลังห้องที่ชอบแย่งเล่นกระโดดหนังยางนิหน่า (อารมณ์ประมาณว่าตื่นตากับสภาพหน้าเพื่อนในสมัยก่อนมาก)…